طرید

{مهدویت در قرآن - شماره 29}

(جزء بیست و نهم)

📖 «قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ ماؤُکُمْ غَوْراً فَمَنْ یَأْتیکُمْ بِماءٍ مَعین»*۱

امام محمد باقر(ع) در این رابطه می‌فرماید: «معنای آیه این است که بگو بیندیشید اگر امامتان غایب شد، به گونه‌‌‌ای که ندانید او کجاست، پس چه کسی برایتان امامی‌ظاهری خواهد آورد که اخبار آسمان‌ها و زمین و حلال و حرام خداوند را برای شما بیان کند.»*۲

تشبیه امام به آب، بیانگر نکات ظریف و عمیقی است از جمله اینکه: هیچ کس نمی‌تواند خود را از امام بی نیاز بداند، همان طور که نمی‌توان خود را از آب بی‌نیاز دانست. غفلت و دوری از امام موجب مرگ انسانی ما می‌شود، همان طور که دوری از آب، مرگ جسمی‌ما را به دنبال خواهد داشت.*۳

داستان ما داستان بیشتر از هزار سال تشنگی و عطش است. کسی از منتظرِ آب نشستن سیراب نمی‌شود. همانطور که آدم تشنه به جستجوی آب می‌رود، منتظر واقعی نیز به جستجوی امامش برمی‌خیزد و برای یاری او و زمینه سازی ظهورش قیام می‌کند.

[۱.سوره ملک،آیه ۳۰؛ 2.کمال الدین و تمام النعمه، ج۱،ص۳۲۶؛ 3.کافی، ج۱،ص۳۷۶]

منبع : واحد مهدویت موسسه مصاف ایرانیان (در شبکه‌های اجتماعی Mahdiaran@) ؛ موسسه مصاف masaf.ir

Let's block ads! (Why?)